De kracht van mededelen (1/4)

Inzichten tijdens mijn reis naar kwetsbaarheid (1/4)

Voor mij moeten dingen nut hebben, ik ben heel goed in het maken van een kosten-batenanalyse: wat gaat het mij kosten wat levert het mij op? Is het de moeite waard, is het nuttig?

Voor iedereen die het ook fijn vindt om te weten wat voor nut dingen hebben, hierbij het eerste deel (van vier) van mijn reis naar kwetsbaarheid en daarbij mijn eerste antwoord op de vraag:

‘Wat is het nut van je kwetsbaar opstellen?’

Het begin

Ik denk en voel veel en als student had ik nog niet geleerd om hier open over te zijn. Het was moeilijk om alles wat er in me omging onder woorden te brengen qua gedachten en emoties. Het was zoveel, vindt daar maar eens woorden voor, en iemand die je vervolgens ook begrijpt.

Mijn stagebegeleider vond het erg lastig dat ik zoveel voor mezelf hield tijdens mijn leerproces. Dat was voor mij geen bewuste keuze maar gewoon heel logisch.

Als ik ergens mee zat dan dacht ik daar zelf over na. Pas als ik een specifieke vraag had dan stelde ik die, of als ik het probleem had opgelost dan deelde ik dat mee.

Zo deed ik dat.

Omdat mijn stagebegeleider me wilde helpen om me kwetsbaarder op te stellen gaf ze me de opdracht om meer en eerder dingen te delen. Een opdracht doen (vooral omdat het slagen van mijn stage ervan afhing) vond ik nuttig en daarom ging ik het eens proberen. Dat was het begin van een lang proces van meer open worden en me kwetsbaarder opstellen.

En mijn eerste inzicht op deze reis was:

Een ander kan beter aansluiten bij waar jij staat als hij/zij ook weet wáár jij staat.

Ik irriteerde me soms zo aan de ‘domme’ ideeën waar een ander mee kwam. Daar had ik natuurlijk allang aan gedacht en dat is mijn vraag of probleem nu toch helemaal niet?!

Maar hoe konden zij weten dat ik al 3 stappen verder was? Ik heb echt moeten leren dat de ander niet altijd zo snel en (voor mij) logisch denkt als ik en dus een andere kant op kan denken. Als zij niet weten op welk denkspoor ik zit, is het logisch dat ze daar niet bij kunnen aansluiten. En dan voel je je constant onbegrepen.

Niet echt eerlijk dat ik ze iets kwalijk nam wat ze niet eens anders kónden doen.

Pas toen ik meer open werd en eerder ging delen waar ik op dat moment mee bezig was, wisten ze beter wat er in mijn hoofd omging. En doordat ik mijn best moest doen om woorden te vinden voor mijn gedachten, kreeg ik ze ook meer op een rijtje. En door het uit te spreken kon ik soms ook al sneller een oplossing bedenken. Twee voordelen dus!

En het was best prettig om iets beter begrepen te worden. Voordeel nummer drie!

Dus aan ons de taak te zorgen dat de ander in ieder geval weet wáár we staan, dan kunnen zij proberen daarbij aan te sluiten.

En meedenken? Dat was écht niet nodig, wat kon een ander ooit nog toevoegen aan mijn vele gedachten en ideeën??

Mijn reis naar kwetsbaarheid was nog niet afgelopen…

Tot slot

Meer open worden en daarmee je kwetsbaarheid ook laten zien is voor sommigen een moeizaam proces. Maar oh zo waardevol! Weet ik nu… 😉

Doordat ik dit zelf zo heb moeten leren kan ik veel begrip opbrengen voor anderen die aan het begin van deze reis staan. Ik forceer niks maar kom erbij op de plek waar de ander staat en we onderzoeken en ontdekken samen welke richting de ander op wil en kan gaan. En wat het nut van stappen zetten is…

Mocht je een vraag of opmerking hebben laat het hieronder even weten! Ik hoor graag van je!

Met stralende groet ☀,

Tamar